I only noticed today that Azg Daily, a Yerevan-based publication, published my latest Armenian column on human trafficking and oppression of women in Armenia in its Nov 29, 2007, issue.

Այսօր, 2007 թվականին, աշխարհում կան ավելի շատ ստրուկներ, քան 200 տարի առաջ: Ի տարբերություն 1600-ականներին եւ հետագա տարիներին Աֆրիկայից բռնի փախցրած եւ Ամերիկայում ստրկության մատնված միլիոնավոր մարդկանց, մերօրյա ստրուկները հաճախ լքում են իրենց տները հոժար կամքով՝ բարեկեցիկ ապագա ստեղծելու երազներով:

[Today, in 2007, there are more slaves in the world than 200 years ago. In contrast to the millions of people kidnapped from Africa and forced into slavery in America in the 1600s, modern slaves often leave their homes with their own will with dreams for a better future.]

[…]

Անապահով ընտանիքներից լինելուց բացի թրաֆիկինգի զոհերին միացնում է նաեւ այլ փաստ՝ կին լինելը: Լինելով հանցանք ամբողջ մարդկության դեմ՝ թրաֆիկինգը նաեւ կանանց ճնշման միջոց է եւ ինչ-որ չափով այդ ճնշման հետեւանք: Հայաստանը նախկին սովետական երկրների հետ համեմատած ունի կանանց նվազագույն ներկայացուցչությունը օրենսդրական մարմնում. Հայաստանի Հանրապետության Ազգային Ժողովի անդամների հինգ տոկոսն է ընդամենը կին, երբ կանայք կազմում են նույն հանրապետության բնակչության կեսից ավելին:

[Aside from being from impoverished families, there is something else that unites victims of human (sex) trafficking – being women. Being a crime against all humanity, human trafficking is also a way of oppression against women and a result of the same oppression. In comparison to other former Soviet countries, Armenia has the lowest percentage of female lawmakers: only 5% of members of the National Assembly of the Republic of Armenia are women while females constitute more than half of the population of the same republic.]

[…]

Բայց կանանց հանդեպ բռնությունը ժխտելու մեջ կա նաեւ ինչ-որ պատվի խնդիր, ու եթե ժխտում են, ուրեմն գիտեն, որ սխալ են: Անցած տարի, երբ որոշ հասարակական կազմակերպություններ պարզեցին, որ հայաստանցի կանանց մոտավորապես կեսը ֆիզիկական բռնության են ենթարկվել, Ազգային Ժողովի 95 տոկոս կազմող տղամարդ անդամներից մեկն ասաց, որ ճնշման հարցը բարձրացնող կազմակերպությունները պարզապես գրանտներ են ուզում եւ իջեցնում են Հայաստանի վարկը հանուն իրենց գրպանների: «Նրանք չպետք է ներկայացնեն Հայաստանն ինչ-որ աֆրիկյան ցեղ, որտեղ մարդիկ իրար ուտում են»:

[There is some “pride” in the denial of (the fact of) oppression against women. And if there is denial, then [men] know they are wrong. Last year, when several NGOs found out that about half of Armenia’s women had been subjected to physical brutality in the past year, a member of the 95% men-controlled parliament said that these non-profits simply seek grants and hurt Armenia’s image for the sake of their pockets. “They shouldn’t present Armenia as some African tribe where people eat each other.”

[…]

Interestingly, I had originally written this piece for the newsletter of one of Armenia’s university student governments. The student leaders, all exclusively male, refused to publish the opinion piece in a newsletter that is perhaps not read by more than a few dozen students.

Although in the same month that I wrote this short column I had been published in the world’s leading historic magazine -which recently contacted me asking if I were ready to submit another article – I thought that even reaching to one student in Armenia would have been important.

Anyhow, I never heard of any reaction to my piece on human trafficking but I am still glad that Azg published something that would be generally considered radical feminism in Armenia (and humanism in most of the world).